روش های دندانپزشکی زیبایی یا ترمیمی بسیاری و مختلفی این روزها بر روی بیماران انجام می شود.

با این حال، باستان شناسان دریافتند که به طور شگفت انگیزی، تکنیک های دندانپزشکی هزاران سال پیش انجام می شدند. امروزه بیماران معمولا برای جایگزینی دندان های از دست رفته پروتزهای مصنوعی و ایمپلنت دریافت می کنند. روکش دندان هم یکی دیگر از گزینه های اکریلیک است که شبیه دندان های طبیعی بوده. روکش های فلزی به عنوان یک بیانیه مد عمل می کنند.

اگرچه این تکنیک‌ها زمان محبوبیتشان از قرن بیستم به بعد رخ داد، شواهد نشان می‌دهد که پزشکان در تمدن‌های باستانی دندانپزشکی زیبایی انجام می‌دادند.

ایمپلنت های دندانی

باستان شناسان جمجمه ای 7000 ساله در الجزایر پیدا کردند که جایگزین دندانی از استخوان داشت.

در اسکلت 5500 ساله ای که در مصر کشف شد ایمپلنتی از صدف ساخته شده بود. از آنجایی که فرهنگ های باستانی بر این باور بودند که افراد در زندگی پس از مرگ تا حدودی سبک زندگی عادی خود را دنبال می کنند. برخی نظریه می دهند که ممکن است ایمپلنت ها پس از مرگ قربانی کار گذاشته شده باشند. با این حال، اسکلت‌های مربوط به عصر آهن با شواهدی از پین‌های آهنی که در قبرها و به سمت فک‌های جلوی افراد متوفی قرار دارد، پیدا شده‌اند. از آنجایی که از دست دادن دندان های جلویی ظاهر را مختل می کند، باستان شناسان بر این باورند که ایمپلنت ها در زمانی که این افراد زنده بودند به طرز دردناکی نصب شده و برای اهداف زیبایی استفاده می کردند.

بلینگ دهانی

نخبگان Etruscan از عصر آهن معمولا دندان‌های طلا را تحسین می‌کردند.

ایمپلنت ها ممکن است جایگزین دندان های از دست رفته، شکسته یا پوسیده باشند. با این حال، همچنین ممکن است جایگزین دندان های سالم برای تمایز با دندان های با شریط بدتر باشند. علاوه بر این، تاریخ نشان می‌دهد که سلت‌ها اغلب با اتروسک‌ها روابط تجاری داشتند و ممکن است حس مد شفاهی آنها را تقلید کرده باشند.

نمونه آن قبر یک زن سلتی جوان است که لباس های ظریف پوشیده بود. با سنگ های قیمتی تزئین شده و در دهانش سنجاق آهنی دیده شده بود که احتمالا برای محکم کردن دندانی بوده. دانشمندان معتقدند که با توجه به موقعیت اجتماعی آشکار او، احتمالا ایمپلنت دندان جلویی ماهیت تزئینی داشته است.

دندان مصنوعی

در آغاز قرن پانزدهم، پروتزهای مصنوعی از استخوان یا عاج ساخته می شدند.

با این حال، نداشتن ابزاری برای اندازه گیری دقیق دهان بیمار، دستگاه ها اغلب مناسب نبوده و بسیار ناراحت کننده بودند. در حدود سال 1770، دندانپزشکان اروپایی شروع به بررسی امکان ساخت پروتز از پرسلن کردند. در همین زمان، پزشکان همچنین شروع به استفاده از قالب‌های گچی برای به تصویر کشیدن ساختار داخلی دهان کردند تا دندان مصنوعی مناسب‌تری ایجاد کنند. در اوایل دهه 1800، پروتزهای پرسلین راه خود را به ایالات متحده باز کردند.

در طول دهه 1840، پایه دندان مصنوعی از یک ماده لاستیکی انعطاف پذیر به نام ولکانیت ساخته می شد.